W dniu Wszystkich Śwętych pragniemy przybliżyć postać Świętej Nino, patronki Gruzji. Dzięki niej Gruzja jako drugi kraj na świecie, po Armenii, przyjęła chrześcijaństwo w 337 r. Gruzini czczą ją jako „oświecicielkę” Gruzji, równą Apostołom.
Przed wspomnieniem Świętej Nino do Bodbe, gdzie spoczywa jej ciało, pielgrzymują prawosławni, ale także katolicy żyjący w Gruzji. Jak poinformowała nas Siostra Teresa Matyja, polska Salezjanka pracująca z dziećmi w Tbilisi, do Sanktuarium św. Nino pojechało w 2013 r. wspólnie 150 katolików. „Według prawosławnego kalendarza 27 stycznia jest jej święto i biskup niektóre takie święta łączy z kalendarzem prawosławnym. Ponieważ jest rok wiary, a św. Nino jest pierwszą Apostołką Gruzji, więc biskup chciał to podkreślić, wspólnie dziękować za łaskę wiary” – powiedziała siostra Teresa.
Święta Nino była niewolnicą z Kapadocji, sprzedaną władcy gruzińskiemu. Przekazy mówią, że miała sen, w którym Maryja nakazała jej wędrówkę z krzyżem po Gruzji. Nino posłusznie splotła krzyż z gałęzi winorośli, który podtrzymywany był na środku pasmem jej włosów i głosiła nauki Chrystusa w kraju wina. Jak czytamy w portalu "Oblicza Gruzji", Święta Nino „dotarła do Gruzji w 319 r. i swoją dobrocią oraz pobożnością wzbudziła ogromną miłość prostych ludzi. Tak samo jak Chrystus, a potem apostołowie, miała moc uzdrawiania chorych”.
Jej pierwszym cudem po przybyciu do Gruzji było uzdrowienie chorego dziecka. Gdy wieść o uzdrowicielce rozeszła się po Iwerii (Gruzji), król Mirian III wezwał ją do swojej chorej żony. Święta Nino wyprosiła modlitwą uzdrowienie chorej. Gdy król zapytał Nino, jaką nagrodę życzy sobie za uzdrowienie małżonki, odpowiedziała, że chciałaby zbudować kościół, do którego powinni przyjechać księża z Konstantynopola. Król Mirian III uwierzył w Jezusa Chrystusa, gdy zgubił się na polowaniu, a wzywając Jego imienia, odnalazł drogę. Gruzini podkreślają, że Święta Nino przyniosła miłość i pokój. Święta na miejsce budowy kościoła wybrała dzisiejszą Mcchetę, pierwszą stolicę Gruzji, u zbiegu rzek Kury i Aragwi. Tu powstał kościół Sweti Cchoweli. Można go podziwiać ze stromego wzgórza, na którym usytuowana jest katedra Dżwari, perła gruzińskiej architektury. To miejsce, gdzie najpierw stał krzyż św. Nino, a potem w latach 585-605 zbudowano monastyr (klasztor). Służył on później jako wzór do budowy innych świątyń na Południowym Kaukazie.
Według legendy, którą przytacza również Wikipedia, Żyd z Mcchety wyruszył do Jerozolimy, by bronić Chrystusa przed sądem Piłata, lecz zdążył dopiero w chwili Ukrzyżowania. Od rzymskiego żołnierza odkupił szatę Chrystusa i zabrał ją ze sobą do Gruzji. W Mcchecie oddał szatę swojej siostrze Sydonii, która otuliwszy się nią zmarła i została w niej pochowana. Na jej grobie wyrósł wielki cedr. Święta Nino poleciła, aby ściąć cedr i na jego miejscu zbudować kościół, lecz cedr nie dał się ściąć. Dopiero, kiedy modlitwą przywołała anioła, drzewo uniosło się i budowa została ukończona.
Sanktuarium w Bodbe: źródło uzdrowienia ciała i ducha. Uzdrowicielka Święta Nino przed śmiercią uczyniła wiele cudów. Do dzisiaj Gruzini wypraszają w Bodbe, gdzie wypływa cudowne źródło Świętej Nino, łaskę uzdrowienia.
Kompleks klasztorny i Episkopat im. Św. Nino znajduje się w Kachetii, blisko m. Signagi, ponad 100 km od stolicy Gruzji, Tbilisi. Mniszki, które działają w Bodbe od 1889 r., sprzedają kobietom przed wejściem do małej kapliczki szaty, aby mogły się przebrać i zanurzyć aż po czubek głowy w lodowatym źródle. Gruzini wierzą, że posiada ono identyczną moc jak woda święcona.
Gdy zmarła św. Nino Król Mirian zamierzał ją pochować w Sweti Cchoweli, jednak przekazy gruzińskie mówią, że dwustu mężczyzn nie mogło ruszać z miejsca zwłok zmarłej. Dlatego pochowano ją w Bodbe, gdzie w V wieku wzniesiono monastyr, a cerkiew na życzenie króla Gruzji Miriana wzniesiono bezpośrednio nad grobem św. Nino.
W cerkwii znajdują się freskowe ikony malowane farbami olejnymi, a na ścianach kościoła można obejrzeć sceny ze Starego i Nowego Testamentu, epizody z życia świętego Jerzego i świętej Nino, dwa portrety Johna Bodbeli, który jest autorem ikon namalowanych w 1823 r. W kościele znajduje się także cudowna Iwerska Ikona Matki Boskiej. Gruzini podkreślają, że królowie zawsze dbali o ten monastyr. Król Wachtang VI w V w. rozbudował cały kompleks. W IX wieku monastyr przyjął dzisiejszą formę trzynawowej cerkwi. W XII w. syn króla Dawida Budowniczego odnowił grób św. Nino. W XVII wieku po najazdach Szah Abasa, król Gruzji Teimuraz I w całości odnowił kompleks klasztorny w Bodbe. Od XV wieku koronowanie królów Gruzji odbywało się w Bodbe. W 1492 r. koronowano tu króla Aleksandra I, a w 1605 króla Teimuraza I. Od XVII w. w Bodbe funkcjonowała Akademia Duchowna z niezwykle bogatymi zbiorami ksiąg. Od drugiej połowy XVIII wieku w Bodbe zaczął funkcjonować monastyr ojców, a w 1889 r. założono tutaj monastyr matek, którego opatką została Iuwenalia. Z Rustawi wraz z nią przyjechało 6-7 zakonniczek, ale ich liczba szybko wzrastała i wkrótce było ich ponad dwieście. Gruzińskie media podają, że w 1924 roku komuniści zamknęli kościół, a w tym miejscu założyli szpital. Funkcję stołu operacyjnego pełniła ikona Matki Boskiej. Ostatnia opatka monastyru Nino Wacznadze, mimo wielokrotnych gróźb ze strony Rosjan, długo nie opuszczała kościoła. Lecz w końcu została zmuszona przenieść się do kościoła Anczischati w Tbilisi, gdzie pozostała do końca swojego życia. Życie duchowe do monastyru wróciło po 1991 r. dzięki staraniom i modlitwom Patriarchy Gruzji Ilii II.